اینان معلمان نسلی از میهن ما محسوب می شوند که اکنون یا ار اینان دیگر نیستند یا بسیار کمند و به قدری اندکند که کسی را باور آن نیست که انسانی این چنین جان شیفته ای باشد که خود را چونان شمع بسوزاند . سوختن شمعی که امروز در شعرها و دفتر خاطرات و موضوع انشا آن را باید جست تا در زندگی .

ولی بوده اند و چه بسا بسیار کم از این معلمان که باشند و ما ندانیم و نشناسیم ولی حدالمقدور می توانیم قدر آنان را که هستند بدانیم و فهم درکشان را داشته باشیم !

حسن امید زاده غریبانه و مظلومانه رفت و استادگنجی از این دنیا نه گنجی اندوخت و نه اندوخته ای و نه توقعی از کسی داشت . هر چه بود دانش او بود و تجربه و تلاش برای میهن و کشورش و ما هستیم که باید بیاموزیم ماندن در خوشنامی و لذت در کاستن رنج دیگری است و گرنه که همگان برای خود هستند .

یادشان گرامی باد که وقتی یادشان می افتیم که دیگر نیستند و چه قصه ی پر غصه ی تلخی !!

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: